دوره 17، شماره 2 - ( تابستان 1404 )
جلد 17 شماره 2 صفحات 84-76 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
ehsani J. Assessment of Cadmium Effects on Total Plasma Protein Concentration in Whiteleg Shrimp (Litopenaeus vannamei) under Different Salinity Conditions. 3 2025; 17 (2) :76-84
URL: http://jmb.ahvaz.iau.ir/article-1-1033-fa.html
URL: http://jmb.ahvaz.iau.ir/article-1-1033-fa.html
احسانی جعفر. ارزیابی اثرات کادمیوم بر غلظت پروتئین کل پلاسمای میگوی پاسفیدغربی (Litopenaeus vannamei) در شوری های مختلف. زیست شناسی دریا. 1404; 17 (2) :76-84
گروه شیلات، واحد بین‌المللی اروند، دانشگاه آزاد اسلامی، آبادان، ایران
چکیده: (31 مشاهده)
فلزات سنگین به عنوان یکی از مهم‌ترین آلاینده‌های اکوسیستم‌های ساحلی مطرح می‌باشند. این فلزات به دلیل نیمه عمر بالا، سمیت زیاد برای آبزیان و بزرگنمایی زیستی طی زنجیره‌های غذایی می‌توانند اثرات مشخص و پایداری بر موجودات داشته باشند. کادمیم یکی از مهم‌ترین فلزات سنگین ناشی از ورود فاضلاب‌های صنعتی و صنایع مربوط به پالایش و استخراج نفت در محیط‌های دریایی است. میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) گونه پرورشی مهم جهانی و گونه‌ای ایده‌آل جهت مطالعات اثر آلاینده ها از جمله فلزات سنگین می باشد. میگوی پاسفید غربی تنظیم کننده و مقاوم به تغییرات شوری می‌باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین سمیت کادمیوم بر میگوی پاسفید غربی و بررسی کاهش یا افزایش میزان پروتئین گونه تحت تاثیر غلظت های تحت کشنده کادمیوم در شوری های محیطی متفاوت می باشد. بدین منظور آزمایشی برای تعیین LC50 میگوی پا سفید غربی به عنوان گونه مدل جهت ارزیابی اثرات مواجهه با کادمیم در مخازن 300 لیتری انجام شد. ۹۶ ساعت LC50 کادمیم بر میگوی پاسفید غربی 56/6 میلی گرم بر لیتر محاسبه گردید. با توجه به غلظت حد کشندگی فلز کادمیم بر میگوی پاسفید غربی 3 تیمار با غلظت‌های مختلف حاوی کادمیم کلراید ( از ۰.۵، ۱ و ۲ میلی گرم) و یک تیمار نیز به عنوان تیمار شاهد برای اطمینان از سالم بودن میگوها در نظر گرفته شد، سپس 3 غلظت متفاوت شوری محیطی شامل، 10، 20 و 30 قسمت در هزار انتخاب و به محیط آزمایش اعمال گردید. تیمارها و شاهد هرکدام با سه تکرار انجام شد و مدت زمان مواجهه با کادمیوم و شوری دو هفته 14 روز به طول انجامید. برای سنجش پروتئین کل پلاسما از کیت تجاری پارس آزمون استفاده گردید. سطوح پروتئین کل پلاسمای میگوی پاسفید غربی پس از گذشت 7 روز در معرض قرار گیری با کادمیم و شوری تغییراتی در میزان پروتئین کل پلاسما واقع گردید. این تغییرات که در شوری 10 میلی گرم در لیتر (ppt) ابتدا با افزایش غلظت کادمیوم میزان پروتئین کل افزایش یافته و سپس کاهش می یابد به طوری که در غلظت 2 میلی گرم بر لیتر نسبت تیمار شاهد کاهش معنی داری یافته است. در شوری های 20 و 30 میلی گرم در لیتر (ppt)، میزان پروتئین کل با افزایش غلظت کادمیوم در مقایسه بین تیمارها تا حدی کاهش می یابد ولی این کاهش از نظر آماری معنی داری نمی باشد. پس از گذشت مدت زمان 14 روز نیز با افزایش شوری کاهش معنی داری پیدا کرد (05/0> P). به طوری که بیشترین میزان پروتئین کل پلاسما در شوری 10 و کمترین آن در شوری 30 می باشد. با افزایش غلظت کادمیوم نیز میزان پروتئین کل تا حدی کاهش یافته و تیمار با غلظت 2 میلی گرم بر لیتر کادمیوم و شوری 30 کاهش معنی داری هم نسبت به تیمار شاهد و هم نسبت به دیگر تیمارها نشان می دهد (05/0> P). غلظت کل پروتئین پلاسما با افزایش غلظت کادمیم نسبت به نمونه شاهد کاهش معنی داری پیدا کرد. تجزیه و تحلیل داده های آزمایشات سمیت تحت کشنده در این مطالعه با استفاده از نرم افزار SPSS 19 انجام گرفت. برای تعیین اختلاف معنی دار در کل تیمارهای آزمایش در مورد فاکتورهایی که نرمال بودند، از آنالیز واریانس یک طرفه (One Way ANOVA) استفاده شد. در نتیجه استرس ناشی از کادمیوم در شوری های مختلف در کوتاه مدت منجر به کاهش پروتئین کل پلاسما در میگو پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) گردید.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
