مجله علمی پژوهشی زیست شناسی دریا

هدف از این مطالعه بررسی ضایعات بافتی ناشی از بیماری آبشش سیاه و علل ایجادکننده آن در میگوهای پرورشی سفید غربی (Litopenaeus vannamei) 85-80 روزه با میانگین وزنی 15-13 گرم واقع در مجتمع پرورش میگوی دلوار استان بوشهر در طول ماه‌های مرداد تا شهریور 1396  انجام شد. بررسی لام مرطوب و مقاطع بافتی تهیه‌شده از آبشش میگوهای مبتلابه آبشش سیاه حاکی از نکروز شدید لاملاهای اولیه و ثانویه به‌هم‌ریختگی محور مرکزی لاملاهای آبششی همراه با ازهم‌پاشیدگی و متورم شدن رشته‌های آبششی بود. همچنین در لاملاهای ثانویه علاوه بر چسبندگی رشته‌های آبششی، تجمع سلول‌های خونی در انتهای لاملاها مشاهده شد. نکروز سلول‌های اپی‌تلیال با متراکم و تکه‌تکه شدن هسته سلول‌ها همراه بااتصال انگل تک‌یاخته اپیستیلیس (Epistylis) از علائم بارز آسیب‌شناسی آبشش‌ها بود. حضور بالای تک‌یاخته اپیستیلیس با شیوع 58/84 درصد در بافت آبشش نشان‌دهنده شرایط مناسب بافت آبششی آسیب‌دیده برای کلونیزه شدن این تک‌یاخته می‌باشد. همچنین افزایش رسوب فیتوپلانکتون‌های تلف‌شده و ضایعات ناشی از فولینگ بر روی رشته‌های آبششی به‌عنوان عامل تشدیدکننده بیماری محسوب می‌گردد. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده می‌توان اذعان کرد که تک‌یاخته‌ها به‌عنوان یک عامل ایجادکننده بیماری آبشش سیاه، در میگوهای سفید غربی پرورشی (L.vannamei) مزارع پرورش میگوی دلوار استان بوشهر مطرح می‌باشند. با توجه بااینکه آبشش سیاه درواقع توسط عوامل محیطی و عفونی متعددی ازجمله عوامل قارچی و باکتریایی می‌تواند ایجاد شود، لیکن در این مطالعه هیچ‌گونه عامل بیماری‌زای دیگری جداسازی نشد. ازاین‌رو در مطالعات بعدی به تحقیقات جامع‌تری به‌منظور جداسازی و شناسایی عامل اولیه بیماری به‌منظور مدیریت بهداشتی و درمان نیاز است.