بدون تردیدمناطق حفاظت ­شده، پارک­های ملی و به­طور کلی زیستگاه­های زیست­کره، میراث­های با ارزش طبیعی هر سرزمین و کشور محسوب می­شوند. یکی از این مناطق جنگل­های مانگرو هستند که نیاز به توجه ویژه دارند. این پژوهش با هدف بررسی روند تغییر مساحت و نقش مدیریتی در جنگل­های مانگرو در استان هرمزگان منطقه خورخوران که حد فاصل بندر خمیر و جزیره قشم می­باشد، در سال 1393صورت گرفته است. برای انجام این تحقیق از تصاویر ماهواره­ای سال 2002 سنجنده ETM⁺ و سال 2014 سنجنده OLI ماهواره لندست استفاده شده و پس از انجام مرحله پیش­پردازش (تصحیحات هندسی و اتمسفری)، با طبقه­بندی نظارت شده نقشه آشکارسازی تغییرات تهیه شد و سرانجام چهار نوع کاربری در منطقه شناسایی گردید. ارزیابی نشان داد که صحت کلی و ضریب کاپای نقشه طبقه­بندی شده ETM⁺ به­ترتیب 91/99 و 99/0 درصد و OLI ­برابر 51/99 و 95/0درصد می­باشد. نتیجه تحقیق نشان دهنده­ کاهش جنگل­های حرا به میزان 76/11درصد، کاهش پهنه­ی آبی به میزان 26/10درصد و هم­چنین کاهش پهنه­های جزر و مدی به میزان 32/68 درصد است. اما زمین­های بایر به میزان 57/52 درصد افزایش یافته است. عوامل اصلی این کاهش در جنگل­های حرا عوامل تخریب­های انسانی و طبیعی است که عامل انسانی بیشترین تأثیر را دارد، به­دلیل افزایش بیکاری، فقر و ضعف مدیریتی، که باعث عدم برنامه­ریزی اصولی با توجه به شرایط طبیعی منطقه و بهره­برداری بیش از حد در منطقه خورخوران شده است و مشکلاتی مانند افزایش قاچاق سوخت و آلودگی نفتی و تغییر کاربری اراضی در منطقه، استفاده بیش از اندازه از پوشش­گیاهی منطقه و غیره، که با برنامه­ریزی صحیح و اصولی به همراه توجه به ظرفیت برد منطقه می­توان این مشکلات را به پایین­ترین سطح خود رساند.