بسیاری از ماهیان قادر به تحمل گرسنگی هستند و اغلب یک استراتژی تغذیه مجدد پس از گرسنگی میتواند باعث بازیابی سریع وزن و بازگشت ماهی به شرایط قبل گردد. از اینرو امروزه این ویژگی به منظور کاهش مشکلات کیفی آب و صرفه جویی در هزینههای غذادهی و افزایش سودهی در صنعت آبزیپروری مورد توجه واقع شده است. بررسی حاضر با هدف ارزیابی اثرات دورههای کوتاه مدت گرسنگی و تغذیه مجدد بر عملکرد رشد و متغیرهای بیوشیمیایی پلاسمای بچه ماهیان قرهبرون انجام گردید. ۱۲۰ ماهی با میانگین و زنی ۰۵/۵ ± ۳۲/۳۶ گرم با چهار استراتژی متفاوت تغذیه طی یک دوره آزمایشی ۴۰ روزه در فصل تابستان ۱۳۹۸ مورد چالش قرار گرفتند: Ctrl= گروه شاهد (غذادهی در کل دوره)؛ T۱= چهار دوره متوالی گرسنگی دو روزه و غذادهی هشت روزه پس از هر دوره؛ T۲= دو دوره متوالی گرسنگی چهار روزه و غذادهی ۱۶ روزه پس از هر دوره؛ T۳= یک دوره گرسنگی هشت روزه و غذادهی ۳۲ روزه پس از آن. نتایج نشان داد که دورههای گرسنگی و تغذیه مجدد به طور معنی داری ۰/۰۵ P بر مقادیر شاخصهای رشد در بچه ماهیان قرهبرون تأثیر میگذارد، چنانکه شاخصهای رشد در تیمارهای آزمایشی روند کاهشی را نشان داشته و کمترین مقدار در تیمار T۳ رخ داده است. همچنین یک روند کاهشی در مقادیر شاخصهای کبدی و دستگاه گوارش تحت تاثیر تیمارهای مختلف گرسنگی دیده می شود، ولی اختلاف معنی داری ( ۰/۰۵ P ) در مقادیر شاخصهای مذکور بین تیمارها مشاهده نمیگردد. علاوه براین سطح کورتیزول در ماهیان تیمار در مقایسه با ماهیان شاهد به طور معنی داری ۰/۰۵ p ) افزایش یافته و در تیمار T۳، کاهش جزیی در مقادیر گلوکز دیده می شود. بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر، میتوان بیان نمود که اگرچه دورههای گرسنگی کوتاه مدت اثرات معنیداری بر عملکرد رشد و متغیرهای بیوشیمیایی پلاسمای ماهیان دارد، اما به نظر می‌رسد که شاخصههای فیزیولوژیکی و متابولیکی بچه ماهیان قرهبرون پس از یک دوره تغذیه مجدد کوتاه مدت می‌توانند به مقادیر قبل از گرسنگی بازگردد. با این حال، پاسخ های رشد جبرانی به طول دوره گرسنگی و متعاقب آن تغذیه مجدد بستگی دارد.
