اعظم مقیمی، محمد افشار نسب، عباسعلی زنده بودی، عقیل دشتیان نسب، وحید یگانه، مهرزاد مصباح،
دوره ۱۱، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۸ )
این تحقیق باهدف ارزیابی مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک‌های مراکز تکثیر میگوی سفید غربی بر باکتری ویبریوهای بیماری‌زا انجام شد. است. در ایران مهم‌ترین باکتری‌های آسیب‌رسان به مزارع پرورش میگو گونه‌های ویبریو است. در استان بوشهر نیز به علت کارائی مصرف بالایی که آنتی‌بیوتیک‌های اریترومایسین استرپتومایسین اکسی‌تتراسایکلین و تری‌میتوپریم در بیماری‌های باکتریایی دارند به‌عنوان گونه‌های مورد تحقیق انتخاب شدند. باکتری‌های بیماری‌زای ویبریو هاروی و ویبریو آلجینولیتیکوس از مراکز تکثیر جدا شدند و با استفاده از روش دیسک دیفیوژن به تعیین مقاومت باکتری‌های پرداخته شد. جداسازی باکتری‌ها و شناسایی به روش بیوشیمیایی و تست‌های بیولوژیک و مقایسه نتایجpH و دماهای مختلف بررسی شدند. هر سه باکتری ویبریو هاروی جداسازی شده در سه مرکز تکثیر A,B,C نسبت به آنتی‌بیوتیک اریترومایسین به ترتیب نیمه حساس، مقاوم و حساس بودند. نسبت به آنتی‌بیوتیک تری‌متیوپریم هر سه باکتری حساس بودند. ویبریو آلجینولیتیکوس جداسازی شده از سه مرکز تکثیر نسبت به استرپتومایسین مقاوم بودند. ولی باکتری جداسازی شده از مرکز C نسبت به اریترومایسین نیمه حساس و دو باکتری مرکز Aو B مقاوم بود. نتایج نشان می‌دهد که بیشترین مقاومت آنتی‌بیوتیکی نسبت به استرپتومایسین در مرحله اول و سپس اریترومایسین در مرحله بعد دیده می‌شود. نتایج نشان داد در pH ۶ عملکرد آنتی‌بیوتیک‌های مورد مطالعه پایین بوده و و با افزایش pH به ۷ این میزان افزایش می‌یابد. مقاومت آنتی‌بیوتیکی با درجه حرارت نیز اختلاف معنیداری را نشان داد (۹۵/۰>P). تجزیه و تحلیل نشان می‌دهد درجه حرارت ۳۵ درجه سانتی‌گراد مناسبترین درجه حرارت، برای باکتری‌های ویبریو است. ارزیابی نیز در آبزی‌پروری، با چالش‌های فراوانی درگیر است. به‌ویژه این‌که ارزیابی آنتی‌بیوتیک‌ها یکی از عناصر حساس در سلامت جامعه است .
